نفوذپذیری : فقط مکانهایی که برای مردم قابل دسترسی باشند، به آنها حق انتخاب می‏دهند. از آنجا که نفوذپذیری یکی از عوامل اساسی در دستیابی به مطلوبیت است، باید در اولین مراحل طراحی پیاده‏راه‏ مورد توجه قرار گیرد(بنتلی و همکاران،1382 ). یک عنصر کلیدی در مورد قلمروی عمومی، قابلیت نفوذپذیری و دسترسی است .این ماهیت نوعی قدرت از طریق کنترل فضا و دسترسی به آن می‏باشد. نیروهای مختلفی در جامعه به صورت هدفمند قابلیت دسترسی را برای کنترل محیط‏های ویژه و اغلب برای محافظت از سرمایه‏گذاری‏ها کاهش می‏دهند. به منظور رسیدن به نفوذپذیری در مسیر پیاده‏راه‏، ایجاد امکان رابطه متقابل بصری بین مسیر و بدنه می‏باشد. محور پیاده باید تا حد امکان بدون اختلاف سطح و مانعی، کلیه فعالیت‏ها و کاربری های متنوعی که در مقطع خیابان یعنی نزدیکترین مکان در خط دید وجود دارند را به هم متصل کرده و با ایجاد تمایزات بصری، وحدت و پیوستگی مسیر را القا کند(تیبالدز، 1992 ). دسترسی را می‏توان مهمترین عنصر، خصوصیت و اساسی‏ترین عملکرد پیاده‏راها دانست .دسترسی در قالب‏های مختلفی بیان می‏شود (مثل: دسترسی به افراد، دسترسی به فعالیت‏ها، دسترسی به کالا ها و منابع، دسترسی به اماکن و اطلاعات (Echenique et al., 1972) . مقیاس پیاده از جمله شاخصه‏هایی می‏باشد که فضا را مملوس‏تر و قابل باورتر می‏سازد و زمینه را برای بروز تعاملات اجتماعی بیشتر فراهم می‏کند. این مهم در کنار رعایت اصل ارتباطات فضایی در پیاده‏راها امکان اتصال و ارتباط فضاها و فعالیت‏های شهری را به یکدیگر فراهم می‏کند. فضاهای شهری دارای اتصال و ارتباط فضایی مستحکم و به نوعی زمینه‏ساز و پشتیبان بروز فعالیت‏های شهری مستمر در مقیاس عملکردی پیاده می‏باشند.

خوانایی :به طور معمول، بخشی از درجات حق انتخابی که به وسیله یک مکان عرضه می‏گردد با میزان خوانایی آن ارتباط پیدا می‏کند؛ یعنی مردم تا چه حد می‏توانند به فهم یا درک آن مکان نائل شوند(بنتلی و همکاران،1382). پیاده‏روها عرصه‏هایی عمومی‏اند که می‏توانند گزینه‏های متنوعی را برای ارتقای کیفیت زندگی مردم به آنها عرضه دارند .اما مردم موقعی می‏توانند از منافع گزینه‏هایی که آن کیفیت را عرضه می‏دارند، بهره گیرند که بتوانند سازمان فضایی و آنچه را که در آنجا می‏گذرد، درک کنند. پرداختن به وجه عینی منظر در پیاده‏راه آن را به محیطی خوانا و واجد کیفیت تبدیل خواهد کرد. پاکیزگی و زیبایی در محیط پیاده‏راه، امکان حضورپذیری و استفاده از فضای آن را افزایش خواهد داد و در انتها پیاده‏راه باید با ایجاد احساس نظم بین اجزا، آن را به عنوان فضایی متناسب به بیننده عرضه کند؛ به عبارت دیگر باید فضای پیاده‏راه واجد کیفیت تناسبات بصری باشد.

ایمنی و امنیت: حضور فعال مردم در شهر از عوامل افزایش ایمنی و امنیت در فضاهای شهری است که برای تداوم و بقای حیات آن، ایمنی و امنیت بسیار مؤثر است که در صورت نبود آن، کیفیت شهر افت کرده و معنای شهریت از بین می‏رود. در پیاده‏راها، شهروندان پیاده باید همواره در مقابل خودرو و موتور سیکلت ایمن بوده و تردد اینگونه وسایل شدیداً کنترل شود(مجتهد سیستانی، 1387).

انجمن شهرسازی آمریکا (1387) در رابطه با بحث امنیت، چنین متذکر شده است :انگاره‏های طراحی شهری به منظور تسهیل دیده شدن متجاوزان عمل می‏کنند. نظارت طبیعی با بهره گرفتن از وسایلی که نمایانی مردم، محوطه‏های پارکینگ و ورودی‏های ساختمان را به حداکثر برساند (مثل پنجره‏های مشرف به خیابان و خیابانهای مأنوس با پیاده‏ها …) ارتقا خواهد یافت. جان لنگ در مدل نیازهای انسانی، سلسله مراتب و روابط بین نیازها را در قالب دسته‏های مشتمل بر نیازهای فیزیولوژیک، امنیت، وابستگی، عزت و اعتماد به نفس و… مورد بررسی قرار داده و امنیت را به عنوان یکی از نیازهای اساسی در مرتبه دوم این تقسیم‏بندی می‏گذارد. لئونارددهل واضع ایده شهر سالم در معرفی تیپولوژی نیازهای شهری، امنیت را در قالب اولین رده از نیازها به عنوان نیازهای اساسی و اولیه می‏شمارد، همچنین جان اشتون نیز از صاحب‏نظران بین‏المللی شهرسالم، امنیت را یکی از کیفیت‏های غیر قابل جایگزین در ایجاد یک شهر سالم مورد اشاره قرار می‏دهد. هفت ویژگی عام برای محیط‏های ایمن و امن عبارتند از (صالحی ،1387 ).

• دسترسی و جابجایی آسان،
• ساختار مناسب برای فعالیت‏های مختلف،
• امکان نظارت و اشراف برای عموم،
• موجد حس مالکیت، احترام و مسئولیت،
• دارای تسهیلات حفاظت فیزیکی و امنیتی و
• جاری بودن فعالیت‏های انسانی(عباس زاده و تمری، 1392: 10-1)