گویه

فراوانی

ایجاد فضایی تعاملی میان مربیان و متربیان

۱۰

برخورداری از روح علمی و پژوهشی

۱۵

برخوداری از روحیه‌ی خلاقیت و نوآوری برای نیل به مراتب
(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

حیات طیبه

۱۸

مشارکت با سایر عوامل مؤثر در جریان تربیت برای تحقق اهداف در سطح جامعه

۲۰

شناسایی ظرفیت‌های بالقوه‌ خانواده و جامعه‌ی محلی در تدارک فرصت‌های تربیتی

۱۷

فضایی منعطف، پویا، بالنده و هدفمند باشد که زمینه را برای کسب شایستگی‌های لازم در متربیان فراهم کند.

۱۵

فصـل پنجـم
بحـث
و
نتیجــه گیـری
۵ ـ ۱ سؤال اول: جایگاه مفهومی حیات طیبه در متون دینی و آیات قرآن کریم چیست؟
هدف از طرح این سؤال این بوده است که با توجه به اینکه مفهوم حیات طیبه به عنوان هدف جریان تربیت، یک مفهوم قرآنی است که از آیه‌ی ۹۷ سوره نحل برداشت شده است؛ جایگاه مفهومی حیات طیبه در آیات قرآن کریم و به ویژه آیه ۹۷ سوره‌ی نحل و روایات و کلام معصومین (علیهم السلام) بررسی و بیان شود.
با توجه به مبانی نظری که در خصوص معانی مختلف حیات در قرآن بیان کردیم به بررسی مفهوم حیات و همچنین مراتب مختلف آن درآیات قرآن کریم پرداختیم سپس جایگاه مفهومی حیات طیبه را در تفاسیر مختلف قرآن کریم و همچنین روایات اهل بیت علیهم السلام بررسی کردیم.
مراتب و درجات مختلف حیات در قرآن شامل حیات نباتی، حیات حیوانی، حیات انسانی و حیات لاهوتی است که هریک وجوهی از حیات‌اند. در بین مراتب مختلف حیات، حیات طیبه به عنوان برترین نوع حیات بر شمرده شده است.
منظور از مفهوم «حیات طیبه» در قرآن کریم با تأکید بر آیه‌ی ۹۷ سوره نحل، نوعی زندگی پاک و منزه است که خداوند در ازای ایمان و عمل صالح به مؤمنان وعده داده است. در توصیف و شرح حیات طیبه، دیدگاه مفسران مختلف در تفسیر آیه‌ی ۹۷ سوره‌ی نحل و مقصود از حیات طیبه بیان شد. بعضی بیان کرده‌اند که این حیات در آخرت و در بهشت حاصل می‌شود بعضی دیگر نقل کرده‌اند مراد حیات طیبه ای است که در قبر حاصل می‌شود.
در بعضی از تفاسیر مصداق حیات طیبه رزق حلال و حسن بصری قناعت دانسته شده و در جایی دیگر مقصود از حیات طیبه قناعت و رضا به قسمت الهی عنوان شده است.
در تفسیرهای جدید، از مفهوم حیات طیبه تصویر روشن‌تری ارائه شده است. در تفسیر نمونه حیات طیبه اینطور توصیف شده است که حیات طیبه یعنی تحقق جامعه ای قرین با آرامش، امنیت، رفاه، صلح، محبت، دوستی، تعاون و مفاهیم سارنده‌ی انسانی که از نابه سامانی‌ها و درد و رنج‌هایی که بر اثر استکبار، ظلم، طغیان، هواپرستی و انحصار طلبی به وجود می‌آید و آسمان زندگی را تیره و تار می‌سازد در امان سازد.
در تفسیر نور نیز حیات طیبه انسان به معنای آن دانسته شده است که انسان دلی آرام و روحی مؤمن داشته باشد، مؤمن به نور خدا می‌بیند، مشمول دعای فرشتگان است، مشمول تأییدات الهی است، اینگونه افراد خوف و حزنی ندارند.
حیات طیبه در لسان روایات و احادیث نیز، آن زندگی آرمانی توصیف شد که پیشوایان معصوم آن را از خداوند مسئلت نموده و انسان‌ها را برای رسیدن به آن تشویق و تأکید و تکلیف نموده‌اند.
امام صادق (ع) در ذیل آیه‌ی ۹۷ سوره نحل که سخن از حیات طیبه است فرمود: «منظور قناعت است». این اصل اخلاقی، اقتصادی به اندازه ای بار ارزشی و تربیتی دارد که می‌تواند موازنه زندگی را برقرار کند.
امام سجاد (ع) در دعای معروف ابوحمزه ثمالی می‌گوید: «پروردگارا، مرا از کسانی قرار ده که به او عمر طولانی عطا نموده و عمل او را نیکو گردانیده نعمت‌هایت را بر او تمام کرده و از او راضی شدی و زنده گردانیدی او را به زندگی پاکیزه»
حسین بن علی (ع) زندگی در سایه «حیات طیبه» را آزرو می‌کند و از خداوند می‌خواهد که پرتو این حیات را بر او بگستراند.
از امام علی (ع) پرسیدند منظور از جمله‌ی «فلنحیینه حیاه طیبه» چیست؟ فرمودند: قناعت است. بدون شک مفهوم این تفسیر محدود ساختن حیات طیبه به قناعت نمی‌باشد بلکه بیان مصداق بسیار روشن است چرا که اگر تمام دنیا را به انسان بدهند ولی روح قناعت را از او بگیرند، همیشه در آزار و رنج و نگرانی به سر می‌برد؛ و به عکس اگر روح قناعت داشته باشد و از حرص و آز و طمع برکنار گردد همیشه آسوده خاطر و خوش است.
لذا الگوی قرآن برای نیک فرجامی در دنیا حیات طیبه یا زندگی دوست داشتنی بیان شده که متضمن نیک فرجامی در دنیا و آخرت می‌باشد. همانطور که در معنای آیه ۹۷ سوره‌ی نحل هم بیان شد؛ برای وصول به حیات طیبه، دو زمینه و حسن لازم است: اول حسن فعلی (عمل صالح) و دومی حسن فاعلی (ایمان). به عبارتی کار خوب ریشه گرفته در باور خوب. بنابراین؛ در دین اسلام عمل بدون معرفت و ایمان، همان مقدار بی نتیجه است که معرفت بدون ایمان و عمل. خداوند متعال در قرآن کریم هشتاد و هفت بار ایمان را درکنار عمل صالح ذکر کرده است. در روایات معصومین نیز ملازم بودن ایمان در کنار عمل صالح بارها مورد تأکید قرار گرفته است. از جمله، حضرت علی (ع) در این مورد می‌فرماید: ایمان و عمل دو برادرند که با هم‌اند از یکدیگر جدا نمی‌شوند و خداوند عزوجل یکی از آن دو را قبول نمی‌کند مگر با دیگری.