شاخص‎های پیاده راه

(محمدی و همکاران، 1392: 9-1).

2-10- پیاده روی

پیاده‏روی، ساده‏ترین نوع جابجایی بین مبدا و مقصد بوده و تنها گونهای از حمل و نقل است که بصورت مستقل و غیروابسته به هیچ‏گونه ابزار یا وسیله‏ای خارجی امکانپذیری می‏باشد: «حرکت پیاده، طبیعی ترین، قدیمی ترین و ضروری ترین شکل جابجایی انسان در محیط است و پیاده‏روی هنوز مهمترین امکان برای مشاهده مکانها، فعالیتها، احساس شور و تحرک زندگی و کشف ارزشها و جاذبه‏های نهفته در محیط است».

پیاده‏روی، مهمترین روش جابه جایی افراد در شهرهاست. پیاده‏روی، ابتدایی ترین نوع حمل و نقل شهری است و می تواند ایمن ترین و راحت ترین آن نیز باشد .امروزه در سیاست های برنامه ریزی شهری به دنبال تقویت محیط های پیاده و از بین بردن موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیاده‏روی آسان محدود می‏کند (محمدی و همکاران، 1392: 9-1). محققان پیاده‏روی را قدیمی ترین و اساسی ترین حالت سفرهای شهری می‏دانند که اغلب در زمان طراحی سیستم های حمل و نقل شهری مورد کم توجهی قرار می‏گیرد (Zegeer et al, 2002). فعالیت پیاده‏روی را می توان قدم‏زدن مابین فضاهای شهری جهت اهداف تفریحی، ورزشی، دسترسی به تسهیلات شهری و مقاصد کاری دانست(Dobbs, 2009). پیاده‏روی هم به لحاظ فیزیکی که قابلیت انعطاف پذیری و هماهنگی بسیار بالاتری با مسیر دارد و هم روانی که امکان مکاشفه و ارتباط با فضا را فراهم می نماید بر حرکت سواره برتری دارد.

به طور کلی می­توان حرکت پیاده را به هفت فعالیت مختلف تقسیم کرد که عبارتند از: قدم زدن، ایستادن، نشستن، درازکشیدن، دویدن، بازی کردن و تماشا کردن.

2-11- پیاده‏راه‏‏‎‏سازی

پیاده‏راه‏‏‎ سازی نیرومندترین و اثرگذارترین جنبش‏های طراحی مجدد خیابان و محلات است که محیط عمومی بسیاری از شهرها را تغییر داده است و برنامه‏ریزان آمریکایی و اروپایی با بهره گرفتن از این طرح و بستن و محدود نمودن ورود ترافیک سواره به خیابان‏های اصلی، موفقیت‏های چشمگیری در احیای مراکز شهر رو به زوال کسب کرده‏اند. در دهه 1980-1970 این جنبش منجر به ساخت 150 مال در شهرهای کوچک و بزرگ امریکا شد. پیاده‏راه‏‏‎ سازی به معنی فرایندی است که در آن فضای خیابان از خودرها و دیگر وسایل نقلیه پس گرفته می‏شود و به دنبال آن اقدامات مناسبی همچون سنگفرش خیابان، اضافه نمودن مبلمان و جزئیات دیگر انجام می‏شود (صرافی و همکارن، 1393: 227).

پیاده راه‏ها یا مسیرهای پیاده برای تبدیل فضاهای سکونتگاهی به مکانهای امن و لذت بخش برای پیاده روی اختصاص داده شده‏اند. امروزه، در سیاست‏های برنامه‏ ریزی شهری به دنبال تقویت محیط‏های پیاده و از بین بردن موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیاده‏روی آسان و ایمن، محدود می‏کند (رفیعیان و همکاران، 1390: 56-41).

Walking

Pedestrianisation