سوالات مطرح در زمینه پایداری عبارتند از:

• • نسل های آینده نیازمند چه منابعی خواخند بود؟
  • میزان مجاز آلاینده های طبیعت بدون تاثیر منفی بر نسل های آینده چه میزان است؟

• میزان بهره برداری از منابع تجدید پذیر، با اطمینان از اینکه این منابع همچنان تجدید پذیر باقی بمانند، چقدر است؟
• میزان تاثیر تکنولوژی بر استفاده منابع طبیعی، همراه با افزایش فراوانی مواد، چقدر می باشد؟
• عوامل موثر در بازار تا چه میزان بر اجرای پایداری تاثیر گذار می باشند؟
• آیا روش زندگی انسان جهت دستیابی به پایداری نیاز به تغییر دارد؟ این تغییرات چگونه باید باشد؟
• چه نوع سیاست هایی جهت دستیابی به پایداری مورد نیاز می باشند؟( لینتون، 2007)

2-6-1- اثر متقابل مدیریت زنجیره تامین و پایداری

به طور کلی زنجیره تامین زنجیره ای است که فعالیت های مرتبط با جریان کالا و تبدیل مواد، از مرحله تهیه مواد اولیه تا مرحله تحویل کالای نهایی به مصرف کننده را شامل می شود. بنابراین پایداری نیز کلیه موضوعات و فرآیندهای مدیریت زنجیره تامین را در بر می گیرد: طراحی محصول، ساخت و تولید محصول، گسترش محصول، پایان چرخه عمر محصول و فرایند بازیافت در انتهای چرخه عمر محصول (لینتون، 2007).

مدیریت زنجیره تامین بر یکپارچه سازی فعالیت های زنجیره تامین و نیز جریان های اطلاعاتی مرتبط با آنها از طریق بهبود در روابط زنجیره تامین، برای دستیابی به مزیت رقابتی مشتمل می شود. بنابراین، مدیریت زنجیره تامین عبارت است از فرایند یکپارچه سازی فعالیت های زنجیره تامین و نیز جریان های اطلاعاتی مرتبط با آن، از طریق بهبود و هماهنگ سازی فعالیت ها در زنجیره تامین تولید و عرضه محصول (اشتدلر و کیگلر، 2005).

2-6-2- توسعه پایدار

توسعه پایدار، ایده جدیدی نیست، اما تاریخی طولانی دارد. روشی که در دهه 1980 ادبیات دو علم توسعه و محیط زیست را به هم نزدیک کرد، جدید بود و ماهیت ارزشمند به هم وابسته این اهداف را مشخص نمود. در دهه 1990 مفهوم توسعه پایدار، مفاهیم توسعه مبنی بر واقعیت محیط زیست های بومی و نیازهای فقیرترین بخش های جامعه را در برگرفت که از مدل های خطی موازی توسعه اقتصاد آماری در دهه 1960 بسیار فاصله گرفته بودند (الیوت، 1388، ص. 59).

اجلاس زمین در ریودوژانیرو در سال 1992 اهمیت موضوع را پیش از پیش در سطح جهان مطرح ساخت و دستور کاری مبنی بر تلاش های جمعی همه کشورها را برای تحقق توسعه پایدار تدوین کرد (الیوت، 1388، ص. 16).

لازمه دستیابی به توسعه پایدار، درک و به کارگیری این مفهوم است که آینده ما به عنوان یک فرد از  جامعه انسانی، یک خانواده، یک جامعه، یک ملت و یک زمین در ارتباطات متقابل بین انسان و محیط زیست خلاصه شده است.

برخی تعاریف توسعه پایدار عبارتند از:

• • توسعه پایدار الگویی از تحولات اقتصادی، ساختاری و اجتماعی است که مزایای اقتصادی و دیگر مزایای اجتماعی زمان حاضر را، بدون به خطر انداختن مزایای بالقوه آینده، بهینه              می سازد (گودمن و ردکلیفت، 1992).

• • توسعه پایدار فرآیندی است که در آن خط مشی اقتصادی، مالی، انرژی، کشاورزی، صنعتی و سایر خط مشی ها به گونه ای طراحی می شوند که منجر به توسعه پایدار اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی برای بشر گردند (پرونک ومهابوبل، 1992).

• در سال 1992 در کنفرانس زمین توسعه پایدار چنین تعریف شد: رفع نیازهای نسل حاضر بدون چشم پوشی از نیازهای نسل های آینده. کمسیون جهانی محیط زیست، توسعه پایدار را اینگونه تعریف کرد: “توسعه پایدار فرایند تغییری است در استفاده از منابع، هدایت سرمایه گذاری ها و جهت دهی توسعه تکنولوژی که با نیازهای حال و آینده سازگار باشد” (org/wiki/Sustainable_development, 2013).
• تعریف ارائه شده توسط کمسیون برانت لند (کمسیون جهانی پایداری و توسعه) عبارتست از: “توسعه ای که نیازهای نسل امروز را بدون اینکه توانایی نسل های آتی را در برآوردن نیازهای خود به مخاطره اندازد تامین کند و اینکه توسعه پایدار رابطه متقابل انسان ها و طبیعت در سراسر جهان است” (کراج و روجر، 2008).

      [1]  Goodm

      [2]  Redclift

      [3]  Pronk

      [4]  Mahabubul

      [5]  Brundtland

      [6]  Craig

      [7]  Rogers